مخلوط‌های “ضد شیار شدن” که از قیر “سخت” ساخته شده‌اند، حفظ جاده را در محورهایی که از ترافیک شدید وسایل نقلیه سنگین پشتیبانی می‌کنند، بهینه می‌کنند.
آنها با به حداقل رساندن شیارهایی که در کنترل وسیله نقلیه اختلال ایجاد می کنند، به ایمنی و راحتی رانندگی کمک می کنند، به خصوص هنگامی که گودال های آب باران تشکیل می شود.
اغلب سیاه، قیر در بازار اکنون رنگ های دیگری مانند قرمز یا سبز را ارائه می دهد. این قیرها با ترکیب رنگدانه های رنگی در بایندر یا با استفاده مستقیم از سنگدانه های رنگی ساخته می شوند.
آسفالت رنگی با تعیین روسازی های اختصاص داده شده برای کاربران مختلف جاده به ایمنی جاده کمک می کند و به طراحی پیشرفت های زیبایی شناختی، هماهنگ با محیط آنها کمک می کند.
بسته به فرآیند صنعتی مورد استفاده و نیاز، می توان قیرهای کم و بیش سختی تولید کرد که دارای نفوذپذیری یا دمای نرم شدن کم و بیش بالا هستند.
بی اثر و نامحلول در آب، قیر در طول عمر خود هیچ تاثیری بر محیط زیست ندارد. قابل بازیافت است؛ توانایی آن در بازیابی ویژگی های فیزیکی آن امکان بازیافت مخلوط آسفالت در کارخانه یا بازیافت سرد یا گرم در محل را فراهم می کند.
از این منظر، قیر اجرای قانون «3R» را بهتر از هر مصالح ساختمانی دیگری ممکن می‌سازد: کاهش ضایعات، استفاده مجدد از مواد پایان عمر، بازیافت زباله برای مصارف دیگر.
بر اساس مطالعه‌ای که توسط دولت فدرال ایالات متحده انجام شده است، سنگدانه‌های آسفالتی بیشترین حجم مواد بازیافتی را بیشتر از فولاد، کاغذ یا آلومینیوم نشان می‌دهند.
در نهایت، می‌توانیم مشاهده کنیم که قیر تنها هیدروکربنی است که برای احتراق در نظر گرفته نشده است: اتم‌های کربنی که آن را تشکیل می‌دهند، برخلاف تمام هیدروکربن‌های دیگر، به‌عنوان یک ماده ساختمانی ارزش دارد، آزاد نمی‌شوند. این باعث می شود برخی از نویسندگان قیر را به عنوان ذخایر کربن در نظر بگیرند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.